NA CO ZWRÓCIĆ UWAGĘ KUPUJĄC SAMOYEDA? Człowiek decyduje się na Samoyeda - załóżmy - po rozważeniu wszystkich za i przeciw, plusów i minusów i postanawia, że jest to pies dla niego. Niestety, do tej pory jako takiej styczności z rasą nie miał, bądź miał, ale nie wie czym kierować się przy zakupie szczenięcia. Pomińmy tutaj wątek pseudohodowli i hodowli, bo o tym było pisane na forum MójYed tutaj: Z czego wynika cena szczenięcia bez rodowodu? i tutaj: Od czego zależy cena Samojeda z rodowodem?Pomińmy też temat, w jaki sposób wybrać hodowlę - bo to temat rzeka na osobny wątek. Pokrótce - na co zwrócić uwagę kupując szczenię Samoyeda: 1. BADANIA RODZICÓW Przede wszystkim badania - i nie podchodzić do tego tematu w sposób olewający. Niezależnie od tego, czy kupujemy szczenię pod kątem wystaw, sportu, dogoterapii, czy tylko jako pies rodzinny, w pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na zdrowie rodziców i przodków danego skojarzenia. Rodzice powinni być koniecznie przebadani pod kątem dysplazji bioder (z wynikiem HD:A, HD:B lub HD:C, przy czym HD:C powinno być łączone tylko i wyłącznie z HD:A; HD:A jest wynikiem najlepszym) oraz dziedzicznych chorób oczu (badanie powinno być przeprowadzone przez uprawnionego lekarza okulistę, który poświadczy wynik certyfikatem; certyfikat ECVO zwany także CERF jest ważny rok od dnia otrzymania - badanie powinno się więc powtarzać). Dodatkowo Samoyed może być przebadany pod kątem dysplazji łokci (najlepszy wynik to ED:0/0) lub mieć testy DNA na choroby XL-PRA (wynik neg/negative/negatywny lub free/wolny) i RD-OSD. W praktyce za komplet badań Samoyeda uznaje się badanie bioder (HD) oraz badania należy bać się pytać o dowody wyników badań - normalny hodowca nie ma problemów z udostępnieniem potwierdzenia. W przypadku dysplazji bioder jest to wbitka w rodowód, w przypadku badań oczu jest to certyfikat, choć certyfikat u każdego okulisty wygląda nieco inaczej: Dlaczego tak ważne są badania rodziców? Zmniejszają ryzyko schorzeń (dysplazja, choroby oczu) u szczenięcia. Skoro hodowca chce kilka tysięcy za szczenię, niech zainwestuje tych kilka stówek w przebadanie psów celem sprawdzenia, czy nie są obciążone jakąś chorobą. Wbrew powszechnej opinii, iż "Samoyedy to zdrowa rasa", jest to rasa obciążona dysplazją bioder i niektórymi chorobami oczu - i to naprawdę niemały problem w rasie. Niestety, hodowcy rzadko podają złe wyniki psów ze swoich hodowli do publicznej wiadomości, zwykle chwalą się tylko tymi korzystnymi, choć nie ma czegoś takiego, jak linia wolna od schorzeń. Eliminacja osobników chorych, choć nie wyklucza całkowicie ryzyka wystąpienia problemu (zwykle wady dziedziczą się wielogenowo, stąd bardzo ciężko jest przewidzieć, kiedy się ujawnią), naukowo udowodniono, że im "czystsza" linia i im lepsze wyniki zdrowotne mają psy w danych skojarzeniu oraz ich przodkowie, tym mniejsze jest ryzyko wystąpienia problemu u szczeniąt, stąd tak istotne jest, by wybrać linię, w której jak najrzadziej pojawiają się pewne problemy zdrowotne. Dlatego absolutnym minimum powinni być przebadani rodzice z dobrymi wynikami badań na dysplazję bioder oraz chorób oczu, a najlepiej, jeśli także ich przodkowie są przebadani i wolni od tych schorzeń. UWAGA!Jeśli hodowca nie chce udostępnić wyników badań rodziców (bądź jednego z rodziców) miotu, istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że psy są chore w sposób wykluczający z hodowli. Zwiększa to ryzyko wystąpienia schorzeń u hodowca twierdzi, że nie bada psów, bo "na oko" widać, że są zdrowe - poszukaj innej hodowca twierdzi, że zdrowie jednego rodzica gwarantuje zdrowie szczenięcia - poszukaj innej hodowli. W dzisiejszych czasach badania psów przed użyciem w hodowli powinny być na porządku dziennym. Posunę się do stwierdzenia, że hodowca, który nie bada swoich psów, niewiele różni się od pseudohodowcy pod szyldem Związku Kynologicznego, który rozmnaża wszystko jak leci. Dlatego jeśli hodowca wymaga od kogoś zapłaty za szczenię, niech wymaga też od siebie. Szczególnie działając w trosce o dobro rasy. 2. STAN SZCZENIĘCIA I HODOWLI Hodowla hodowli nierówna, nawet jeśli jest zarejestrowana w najlepszej organizacji świata ;) wszędzie, gdzie w grę wchodzą pieniądze, zdarzają się ludzie nastawieni na zysk, tzw. "czarne owce". Dlatego należy zawsze zachować czujność. Wspaniale jest, jeśli hodowla znajduje się blisko naszego miejsca zamieszkania i hodowlę można odwiedzić przed wielkim dniem odbioru szczenięcia. Można wtedy sprawdzić, w jakich warunkach szczenię ma się urodzić, wychować i w jakich warunkach żyją takiej możliwości nie mamy, warto zasięgnąć opinii osób "siedzących" dłużej w temacie (opinie są subiektywne, dlatego warto zapytać kilka niezależnych osób) i wypytać hodowcę o wiele co zwrócić uwagę będąc na miejscu?W jakich warunkach przechowywane są szczenięta - podłoże, otoczenie (czy jest to miejsce, w którym mają stały kontakt z człowiekiem, czy są odizolowane) itp. Stan zdrowia szczenięcia - czy ogólnie szczenię wygląda na zdrowe, czy nie jest osowiałe, czy nie ma śladów biegunki,czy brzuszek nie jest wzdęty (nie mylić wzdęcia z grubym brzuszkiem) lub obrzmiały (np. na skutek zarobaczenia); jaki jest stan skóry i sierści; spojrzeć, w jaki sposób szczenię się porusza, czy nie ma z tym problemów. Koniecznie należy dowiedzieć się, czym szczenię było karmione i jak coś budzi nasze obawy bądź podejrzenia, nie bać się pytać i reagować. 3. WYBÓR SZCZENIĘCIA POD KĄTEM: a) Pies rodzinny Tutaj wybór jest najprostszy - pies ma być po prostu towarzyszem. Skupiamy się więc na tym, co napisałam wyżej - najważniejsze, żeby rodzice byli przebadani, a stan zdrowia szczenięcia nie wskazywał na nic niepokojącego. Jeśli nie planujemy kariery wystawowej, warto zapytać o szczenię z wadą dyskwalifikującą, czyli o tzw. "peta" bądź "szczenię na kolanka". Taki pies będzie mieć wadę, która dyskwalifikuje go z wystaw (np. krzywy zgryz), a nie wpływa na jego zdrowie. Cena za takie szczenię jest zwykle niższa. Warto przy wyborze szczenięcia przeprowadzić test Campbella, aby ocenić temperament psa: b) Pies terapeutyczny Z dogoterapią nie jest tak, że są wskazane do terapii rasy i każdy osobnik tej rasy na psa terapeutę się nadaje. Liczą się wyłącznie cechy danego osobnika, jego temperament i predyspozycje. Kupując szczenię z myślą o dogoterapii najlepiej jest znaleźć hodowlę, która współpracuje z którąś z instytucji terapeutycznych w Polsce, dzięki czemu uprawniony dogo/kynoterapeuta przeprowadzi fachowe testy predyspozycji szczeniąt do dogoterapii, wybierając najodpowiedniejsze do tego celu szczenię. W tym wypadku najlepiej jest polegać na opinii fachowca. Hodowca może próbować sam wybrać szczenię, jednak fachowiec to fachowiec, tym bardziej, ze są w Polsce hodowle, które z ośrodkami terapeutycznymi współpracują. Listę ośrodków dogoterapeutycznych można znaleźć tutaj: Ośrodki dogoterapeutyczne w Polsce. Jeśli planujemy więc dogoterapię, warto zapytać hodowcę o możliwość przeprowadzenia testów predyspozycji przez przypadku decyzji o zakupie psa do dogoterapii, należy zwrócić szczególną uwagę na nacisk hodowli na socjalizację szczeniąt. I nie chodzi tutaj o słynną "wczesną stymulację neurologiczną", tylko przykładanie się do zapoznawania psa z otoczeniem, np. metodą "Złota 12". c) Pies sportowy Samoyed to pies, który doskonale sprawdza w sportach. Można trenować z nim zaprzęgi, agility, sprawdzają się też w obedience, a nawet zaganianie owiec :)Najczęściej Samoyeda pod kątem sportu zakupuje się jednak do zaprzęgu. Teoretycznie każdego psa da się wyszkolić do biegania w zaprzęgu. W praktyce nie każdy pies będzie w tym się sprawdzać. Według specjalistów najlepiej jest wybrać szczenię po rodzicach, którzy trenują zaprzęgi, najlepiej na pozycji lidera (wiele bowiem cech psychicznych jest dziedziczna, a nie każdy pies nadaje się na lidera). Szczenię powinno być żywiołowe, ciekawskie, ale i najbardziej socjalne - należy sprawdzić, jak do socjalizacji podchodzi hodowca. Ważne jest jak najwięcej kontaktów z ludźmi – poznawanie dzieci i dorosłych, zabawy z nimi. Bardzo ważny jest też kontakt z wieloma dorosłymi psami - możliwie różnych maści i wielkości (oczywiście z zachowaniem zasad profilaktyki chorób). Szczenię musi być odważne, pewne siebie, a jednocześnie chętne do współpracy. U psa zaprzęgowego lub ogólnie sportowego podstawą jest dobre zdrowie (a więc pilnujemy, by rodzice byli zdrowi!), zapał do pracy, szybkość i posłuszeństwo. Więcej: oraz d) Pies wystawowy Wybierając psa pod kątem wystaw należy kierować się przede wszystkim tym, by pies nie miał wad dyskwalifikujących bądź wad, które mogą utrudnić mu "karierę". Nie jest tak, że w każdym miocie rodzą się gwiazdy ringów. Nie każde też super rokujące szczenię wyrasta tak wspaniale, jak się zapowiada. Przy zakupie dobrego szczenięcia na wystawy trzeba wybrać dobry miot, ładnie zapowiadającego się szczeniaka i mieć sporo szczęścia przede wszystkim ;)Nawet jeśli chcemy 'zwykłego' psa do powystawiania, należy zwrócić uwagę na niektóre rzeczy, widoczne już u szczeniaka: ** pigmentacja - Samoyed powinien mieć doskonale wypigmentowane powieki oraz wargi (powinny być czarne, bez przerw). Co istotne, niektóre nieduże ubytki pigmentu w niektórych liniach pigmentują się nawet do kliku miesięcy, co oznacza, że niektóre szczenięta mogą mieć w przyszłości pełną pigmentację, choć tu należy polegać na znajomości linii i wielkości ubytków u pigmentu są poważną wadą wg wzorca: ** zgryz - co prawda zgryz może skrzywić się po wymianie zębów, ale jeśli szczenię ma prawidłowy zgryz przy mlecznych zębach, jest wysoka szansa na to, że zostanie jaki jest ;) zdarzają się też przypadki, że szczenięciu z nieprawidłowym zgryzem, po wymianie zębów na stałe, zgryz się naprawia; u Samoyeda akceptowany jest zgryz nożycowy nieprawidłowe zgryzy: zgryz cęgowy, przodozgryz, tyłozgryzzestawienie zgryzów ** charakter - szczenię powinno być dobrze zsocjalizowane, chętne do współpracy i pewne siebie. Znaczną częścią sukcesu jest piękna prezentacja psa, a więc szczenię musi mieć bardzo dobry charakter - ciężko przebić się w ringu psu niepewnemu. Agresja u psa jest niedopuszczalna. ** inne - można oceniać rokowania szczenięcia w wieku kilku tygodni, jednak doskonała budowa w wieku szczenięcym nie stanowi gwarancji, że szczenię dokładnie tak wyrośnie. Warto jednak zapoznać się z wzorcem rasy i obejrzeć szczenię pod tym kątem. Zwrócić uwagę, czy szczenię ma dobrze osadzony ogonek - jak go nosi? zarzucony na plecy czy w dole? Czy ogonek jest wystarczająco długi (zdarzały się przypadki szczątkowych ogonów u Samoyedów!). Jaki jest kolor oka (preferowane jest jak najciemniejsze, choć kolor oka może zmieniać się z wiekiem)? Najlepsze jest jednak wybranie hodowcy, który ma dobrą opinię i pomoże nam uczciwie w wytypowaniu ładnie zapowiadającego się szczenięcia, wyróżniającego się na tle miotu. Opracowanie: Paulina Adamska, hodowla The Glow Of The Snowy Star. Chcesz dodać coś od siebie? Masz pytania? Zapraszamy do wątku z artykułem na forum MójYed: NA CO ZWRÓCIĆ UWAGĘ KUPUJĄC SZCZENIĘ SAMOYEDA?

Pochodzenie Biszony hawańskie, bo tak brzmi pełna nazwa rasy, pochodzą z zachodniej części basenu śródziemnomorskiego, obejmującej wybrzeża Hiszpanii i Włoch. Co do jego przodków, zdania są podzielone. Jedni twierdzą, że pochodzą od bolończyka i bichon frisee, inni, że ich przodkiem jest maltańczyk. Ta druga wersja wydaje się bardziej przekonująca wziąwszy pod uwagę wydłużoną sylwetkę oraz podobny, jedwabisty włos hawańczyka i maltańczyka, w odróżnieniu od owłosienia bolończyka i biszona kędzierzawego. Innych psów uczestniczących w powstawaniu rasy nie udało się ustalić. Na początku XVIII wieku włoscy marynarze zawieźli je na Kubę, gdzie wkrótce stały się ulubieńcami bogatej kubańskiej arystokracji. Stały się bardzo popularne, zadomowiły się w eleganckich pałacach i wielkich wiejskich posiadłościach. Ze względu na to, że najczęściej spotykaną barwą ich owłosienia był brąz, będący jednocześnie kolorem tytoniu, stworzono teorię, że kolebką rasy jest stolica słynnych kubańskich cygar - Hawana. Mimo że niemająca nic wspólnego z prawdą, ta teoria była na tyle chwytliwa, że mimo ewidentnie europejskich korzeni, pies został raz na zawsze hawańczykiem. Wielka popularność rasy utrzymała się do końca XIX wieku, po czym powoli zaczęła popadać w zapomnienie. W latach 60-tych XX wieku zainteresowanie rasą wróciło i biszony hawańskie na nowo pojawiły się w wielu zamożnych kubańskich domach. Po dojściu do władzy Fidela Castro, w wyniku przeprowadzonej przez niego rewolucji, ich właściciele zmuszeni byli emigrować do Stanów Zjednoczonych. Wielu z nich udało się przemycić przez granicę swoje psy i w ten sposób uratowali rasę przed wyginięciem. Amerykanie przyjęli je z otwartymi ramionami, powstał nawet Havanesse Club of America, który dołożył starań by odbudować i spopularyzować tę rasę. Do Europy biszony hawańskie dotarły bardzo późno, bo dopiero w 1981 roku. Sprowadziła je do Niemiec pani Monika Moser i to w jej hodowli po dwunastu miesiącach przyszedł na świat pierwszy europejski miot psów tej rasy. Mimo niewątpliwych zalet, hawańczyki są nadal rasą stosunkowo rzadką. W Polsce stały się ostatnio bardzo modne, niestety jest to najgorsza rzecz, jaka mogła je spotkać, bo to spowodowało zainteresowanie dzikich hodowli, które są wielkim nieszczęściem zarówno dla żyjących tam psów, jak i przyszłych właścicieli wyhodowanych przez nie szczeniąt. Multi Ch FERRO ET IGNI Flupsie FCI Wygląd Hawańczyk jest małym, bardzo bogato owłosionym psem, którego sylwetka wpisuje się w prostokąt, długość tułowia nieznacznie przekracza wysokość psa w kłębie. Grzbiet prosty, lekko wysklepiony w okolicy lędźwiowej, zad wyraźnie opadający. Dolna linia z podkasaną słabizną. Ogon noszony wysoko, najlepiej zawinięty na grzbiecie. Kończyny przednie proste i równoległe, tylne umiarkowanie kątowane. Łapy nieco wydłużone, małe, zwarte. Głowa osadzona na średnio długiej szyi, o szerokiej, płaskiej lub lekko wysklepionej czaszce oraz zwężającej się kufie. Oczy dość duże, migdałowate, brązowe w jak najciemniejszym odcieniu, z ciemno pigmentowaną powieką, przysłonięte grzywką. Uszy osadzone wysoko, szpiczaste, opadające, ale nie odchylone od policzków, ani też do nich przylegające, ukryte w masie owłosienia. Nos czarny lub brązowy. Wargi przylegające, zgryz nożycowy, najwyżej cenione jest uzębienie kompletne, ale brak P1 i M3 jest tolerowany. KITTY Białe Bursztynki FCI Wysokość w kłębie: 23-27 cm, tolerowana od 21-29 cm. Masa ciała: wzorzec nie precyzuje, orientacyjnie 5-7 kg, z tolerancją +/- 1 kg Charakter, usposobienie Pod względem temperamentu hawańczyk przypomina pozostałe psy z grupy biszonów, do których poza nim należy również maltańczyk, bolończyk oraz bichon frisee. Jest to typowy pies do towarzystwa, który potrzebuje bliskości człowieka, bardzo przywiązany do swojej rodziny. Mimo niewielkich gabarytów, jest bardzo odważny, ma mocny charakter i trzeba go traktować tak, jak każdego dużego psa. Nie można mu pozwalać na wszystko, bo słabość właściciela szybko rozszyfruje i z wielkim wdziękiem wykorzysta. Jest bardzo inteligentny, chętnie i szybko się uczy, opanowanie podstawowych komend nie zabierze mu dużo czasu. Jest to pies o dużym temperamencie, który gdzieś musi wyładować, uwielbia długie spacery, z radością będzie uprawiał ze swoim panem poranny jogging, choć oczywiście dystans musi być dostosowany do jego możliwości. Nie nadaje się do sportów wymagających dużego wysiłku, np. biegania przy rowerze, natomiast doskonale sprawdza się w tych psich sportach, które wymagają pomysłowości i sprytu, w szczególności w agility. F`VINCENT Du Printemps des Olivets wł. hod. Andruszewsky Zakątek FCI Dzięki wesołemu usposobieniu oraz zamiłowaniu do sztuczek i błaznowania, biszony hawańskie wykorzystywane są często w pokazach cyrkowych, choć na szczęście budzi to coraz więcej sprzeciwów. Natomiast nic nie stoi na przeszkodzie, by nauczyć psa w domu kilku różnych sztuczek, którymi bardzo chętnie będzie się popisywał. Szata Biszony hawańskie nazywane są czasami „hawana silk” ze względu na długi jedwabisty włos. Sierść hawańczyka składa się z wełnistego, słabo rozwiniętego, często zupełnie nieobecnego podszerstka, oraz długiego na 12-18 cm włosa okrywowego, który powinien być miękki, prosty lub falisty, ale może również tworzyć delikatne loki. Umaszczenie: bardzo rzadko spotykane czysto białe, płowe w różnych odcieniach, często z lekkimi przyciemnieniami, koloru hawana (brązowo-rudy kolor tytoniu), a także czarne. Na wymienionych umaszczeniach wzorzec dopuszcza łaty, a także delikatny ciemny nalot Joyaseda’s Joker at Almendares i Almendares SZANTA Sierść hawańczyka wymaga bardzo starannej i systematycznej pielęgnacji, przede wszystkim częstego szczotkowania, bo jak każda długa sierść ma tendencję do plątania i filcowania. Więcej na temat pielęgnacji sierści hawańczyka i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj Zdrowie Biszony hawańskie należą do psów odpornych i długowiecznych. Mimo to jest kilka schorzeń, które mogą pojawić się u psów tej rasy. Są to problemy z sercem oraz dziedziczne choroby oczu, takie jak postępujący zanik siatkówki (PRA), oraz katarakta. Ze schorzeń układu kostnego wymienić należy przede wszystkim dość często spotykane zwichnięcie rzepki kolanowej oraz aseptyczną martwicę główki kości udowej. Występowanie wyżej wymienionych chorób oczu oraz problemy z rzepką kolanową można znacznie ograniczyć, wykonując odpowiednie badania przed zakwalifikowaniem psów do rozrodu. Inter Champion Anett from Bohemica Land Do kogo pasuje ten pies ? Hawańczyk jest przemiłym psem rodzinnym i do towarzystwa. Nie będzie przesadą, jeśli się powie, że nadaje się dla praktycznie dla każdego. Poradzi z nim sobie nawet osoba, która nigdy nie miała psa i nie ma żadnego doświadczenia w ich wychowaniu, pod jednym wszakże warunkiem, że będzie miała dużo spokoju i cierpliwości, by go dobrze wychować i wszystkiego nauczyć. Hawańczyk jest psem wrażliwym, o kruchej konstrukcji psychicznej, dlatego też wymaga łagodności w prowadzeniu oraz pozytywnych metod szkolenia opartych na pochwałach i nagrodach. Osoba nerwowa, łatwo reagująca krzykiem, powinna z posiadania hawańczyka zrezygnować, bo takie traktowanie może doprowadzić do tego, że pies stanie się lękliwy. KING OF MAN Pilosus Trzeba sobie zdawać sprawę z tego, że każde szczenię wymaga socjalizacji i ułożenia, musi wejść w rytm życia swojej rodziny, bo nawet tak niewielki i bezproblemowy pies musi znać swoje miejsce. Poświęcenie odpowiedniej ilości czasu na jego wychowanie będzie procentowało przez wiele lat. Jeśli kupimy psa w dobrej hodowli, będzie już oswojony z dziećmi, zwierzętami i wszystkimi odgłosami codziennego życia: radiem, odkurzaczem, głośnymi rozmowami. Dopiero po karencji poszczepiennej można go zabrać na spacer, gdzie będzie mógł zobaczyć tłum ludzi i jadące samochody. Hawańczyk jest psem przebojowym i bardzo towarzyskim, wspierany przez opiekuna, chwalony i nagradzany za dobre zachowanie nabierze do niego zaufania i przekonania, że w jego obecności nic mu nie grozi. To bardzo ważne, żeby na tym etapie pies miał same pozytywne doświadczenia. Hawańczyk bez problemu adaptuje się w każdym otoczeniu. Doskonale nadaje się do mieszkania w bloku, jeszcze lepiej będzie się czuł w domu z ogrodem, choć oczywiście do wielogodzinnego, samotnego w nim pozostawania się nie nadaje. Najszczęśliwszy jest, jeśli może w nim przebywać razem z właścicielami, a wspólne zabawy z dziećmi wprawią go w zachwyt. Dla niego najważniejsza jest bliskość właścicieli, dlatego wypuszczenie psa do ogrodu nigdy nie zastąpi wspólnego spaceru. Pod tym względem hawańczyk nie jest zbyt wymagający, wystarczą dwa krótsze wyjścia i jeden godzinny spacer dziennie. Ideałem jest wyjście do parku, lub w jakieś ustronne miejsce, gdzie mógłby bezpiecznie pobiegać z innymi psami i wyładować swoją energię. Jednak zanim zostanie spuszczony ze smyczy, trzeba go koniecznie nauczyć przychodzenia na zawołanie. Behike’s FAME Jest bardzo przywiązany do swoich opiekunów, doskonale nadaje się dla rodziny z dziećmi, bez problemu poradzi sobie z nim sobie również osoba starsza. Dzieci uwielbia, może się z nimi bawić całymi godzinami. Nie wolno jednak zostawiać małych dzieci bez nadzoru podczas zabawy z psem, bo może niechcący zrobić mu krzywdę. Również dzieci trzeba nauczyć jak z nim postępować, bo wiele z nich np. nie wie, że nie wolno podnosić go za łapki, bo to go boli, tylko kładąc jedną rękę pod klatkę piersiową, a drugą pod pupę. Radośnie wita gości, jest bardzo przyjaźnie nastawiony do innych psów, nie ma tendencji do dominacji. Na spacerze bardzo chętnie zawiera nowe znajomości, w domu bez problemu akceptuje inne psy, bez względu na ich wielkość, bo żaden, nawet potężny pies nie zrobi krzywdy malcowi, który się do niego wdzięczy i zaprasza go do zabawy. Żyje w przyjaźni z kotami i domowymi gryzoniami. Muumin i jego wierny towarzysz Kacper W domu hawańczyk jest spokojny i raczej nie szczeka, gdyby jednak zdradzał zamiłowanie do szczekania, trzeba je bardzo konsekwentnie wyhamowywać, bo zwłaszcza w bloku, może to być uciążliwe, zwłaszcza dla sąsiadów. Jest psem czujnym, choć przesadą by było uznać go za psa stróżującego. Zawsze jednak zasygnalizuje, że usłyszał coś niepokojącego i całkiem słusznie uzna, że zrobił to, co do niego zależało, a reszta należy do właściciela. Poza domem biszon hawański nie sprawia problemów i można by go było zabrać dosłownie wszędzie, gdyby nie to, że wiele psów tej rasy cierpi na chorobę lokomocyjną. Kupując psa warto więc spytać hodowcę,czy jego rodzice tolerowali jazdę samochodem. Niezależnie od tego trzeba psa do tego bardzo wcześnie przyzwyczajać, bo przy właściwym wychowaniu można ten problem zminimalizować. W każdym przypadku trzeba robić częste przerwy w podróży i zabrać go krótki spacer. Na postojach w obcym terenie, zwłaszcza przy ruchliwej drodze, nigdy nie można psa spuścić ze smyczy, którą trzeba mu zapiąć jeszcze zanim wyjdzie z samochodu. Hawańczyk nie jest kosztowny w utrzymaniu, jedyny problem to pielęgnacja sierści, choć jeśli ktoś nie ma na to czasu i w dodatku nie zamierza psa wystawiać, może ją skrócić w dobrym salonie pielęgnacji dla zwierząt. Nie uwolni go to jednak od regularnego czesania i szczotkowania, bo jego piękna sierść najczęściej filcuje się przy skórze. W sumie: idealny, niekłopotliwy piesek o przemiłym charakterze, do małych mieszkań, dla spokojnych, zrównoważonych, najlepiej prowadzących aktywny tryb życia osób, które są w stanie poświęcić mu dużo uwagi i czasu. Różne umaszczenia szczeniąt w hodowli Z Przemożnej Chętki Zalety i wady + bardzo miły pies do towarzystwa + do każdych warunków mieszkaniowych + doskonały pies rodzinny + przyjazny wobec dzieci + niewiele szczeka + akceptuje inne zwierzęta domowe + łatwo i chętnie się uczy - wymaga starannej pielęgnacji - może źle znosić podróż samochodem - potrzebuje dużo aktywnosci fizycznej Jak znaleźć dobrą hodowlę ? Jeśli chcesz kupić psa tej rasy, unikaj niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej, legalnej hodowli w naszym Katalogu Hodowców Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny. Wzorzec rasy FCI Wzorzec FCI nr 250 /12. 01. 2009 HAWAŃCZYK (Bichon havanais) POCHODZENIE: Zachodnia część basenu Morza Śródziemnego. Kraj rozwoju rasy: Kuba. PATRONT: FCI. DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: KLASYFIKACJA FCI: Grupa 9 Psy ozdobne i do towarzystwa. Sekcja 1 Bichony i rasy pokrewne. Bez prób HISTORII RASY: Rasa pochodzi z zachodniego rejonu śródziemnomorskiego i rozwinęła się wzdłuż wybrzeży Hiszpanii i Włoch. Wydaje się, że psy te zostały dość wcześnie sprowadzone na Kubę przez włoskich marynarzy. Przez pomyłkę, ze względu na najczęstszy kolor tych psów, jakim jest brązowy (kolor tytoniu), zrodziła się legenda o rodzimym pochodzeniu rasy z Hawany, stolicy Kuby. Zawirowania polityczne doprowadziły jednak do całkowitego wygaśnięcia dawnych linii hawańczyków na Kubie. Po nielegalnym wywiezieniu kilku psów z Kuby, ich nieliczne potomstwo przetrwało w USA. WRAŻENIE OGÓLNE: Hawańczyk jest małym, żywym psem, niskim na kończynach, z długą, obfitą i – milej widzianą – falującą szatą. Jego ruch jest żywy i sprężysty. WAŻNE PROPORCJE: Długość kufy (od wierzchołka nosa do stopu) jest równa odległości pomiędzy stopem a guzem potylicznym. Stosunek długości tułowia (mierzonego od szczytu łopatki do końca pośladków) i wysokości w kłębie wynosi 4:3. ZACHOWANIE/TEMPERAMENT: Nadzwyczaj żywy pies; łatwo ułożyć go na psa stróżującego. Czuły, o wesołym usposobieniu, przyjacielski, czarujący, swawolny i nieco skory do błazeństw. Uwielbia dzieci i może bawić się z nimi bez końca. GŁOWA: Średniej długości; stosunek pomiędzy długością czaszki a długością tułowia (mierzoną od kłębu do nasady ogona) wynosi 3: MÓZGOCZASZKI: Czaszka: Płaska lub bardzo nieznacznie wysklepiona; szeroka; okolica czołowa słabo rozbudowana. Czaszka widziana od góry jest zaokrąglona z tyłu, a niemal prostopadła i kwadratowa z pozostałych trzech boków. Stop: Umiarkowanie TWARZOCZASZKI: Nos: Czarny lub brązowy. Kufa: Zwężająca się lekko w kierunku nosa, ale nie gwizdkowata, ani graniasta. Wargi: Delikatne, suche, nie obwisłe. Zgryz: Nożycowy. Cenione uzębienie kompletne. Brak P1 i M3 tolerowany. Policzki: Bardzo płaskie, nie wystające. Oczy: Dość duże, w kształcie migdała, brązowe, w jak najciemniejszym odcieniu. Łagodne w wyrazie. Obwódki oczu ciemnobrązowe lub czarne. Uszy: Osadzone dość wysoko; opadają wzdłuż policzków, tworząc niewielki fałd, który je lekko unosi. Końce uszu są lekko spiczaste. Uszy pokryte włosem, tworzącym długie frędzle. Nie odchylone jak ramiona wiatraka, ani nie przylegające ściśle do policzków. SZYJA: Średniej długości. TUŁÓW: Długość tułowia przekracza nieznacznie wysokość w kłębie. Grzbiet: Górna linia prosta, nieznacznie wysklepiona w okolicy lędźwiowej. Zad: wyraźnie opadający. Żebra: Dobrze wysklepione. Brzuch (słabizna): Dobrze podkasany. OGON: Noszony wysoko, bądź w formie łukowatej, bądź – lepiej – zawinięty na grzbiecie. Okryty jedwabistą szatą, tworzącą długie, jedwabiste frędzle. KOŃCZYNYKOŃCZYNY PRZEDNIE: Proste i równoległe, suche; dobry kościec. Odległość między podłożem a łokciem nie powinna być większa, niż między łokciem a TYLNE: Dobry kościec; umiarkowane kątowanie. ŁAPY: Nieco wydłużone; małe; zwarte. CHODY: Zgodnie ze swym wesołym usposobieniem, hawańczyk porusza się uderzająco lekko i elastycznie. Swobodny ruch kończyn przednich w linii prostej pociąga za sobą ruch kończyn tylnych. SZATA:SIERŚĆ: Podszerstek wełnisty, słabo rozwinięty; często zupełnie nieobecny. Włos okrywowy bardzo długi (12-18 cm u dorosłego psa), miękki, prosty lub falisty, może tworzyć loki. Jakiekolwiek zabiegi fryzjerskie, wyrównywanie długości włosa przy użyciu nożyczek lub trymowanie, są zabronione. Wyjątek stanowi porządkowanie włosa na łapach, nieznaczne skracanie włosów na czole, by nie zakrywały oczu oraz włosów na pysku, lecz lepiej pozostawić je w ich naturalnej Rzadko jest ona zupełnie czysto biała. Płowa w różnych odcieniach (lekkie przyciemnienia są dopuszczalne), czarna, koloru hawana (brązowo-rudy kolor cygar), koloru tytoniu, rudawo-brązowa. Łaty w wymienionych kolorach są dopuszczalne. Dopuszczalne podpalanie w rozmaitych odcieniach. WYSOKOŚĆ: Wysokość w kłębie: Od 23 do 27 cm. Tolerowana: od 21do 29 cm. WADY: Wszelkie odchylenia od podanego powinny być uznawane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność zwierzęcia. ISTOTNE WADY: - Brak typu w wyrazie ogólnym. - Graniasta lub gwizdkowata kufa, której długość nie jest identyczna z długością czaszki. - Oczy drapieżnego ptaka; zbyt głęboko osadzone lub wyłupiaste; częściowa depigmentacja obwódek powiek. - Zbyt długi lub krótki tułów. - Prosty, nie noszony nad grzbietem ogon. - „Francuski” front (nadgarstki ustawione zbieżnie, łapy odstawione na zewnątrz). - Zniekształcone tylne łapy. - Twardy, rzadki włos; krótka szata (z wyjątkiem szczenięcej); szata po zabiegach fryzjerskich. WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: - Agresja lub nadmierna nieśmiałość. - Depigmentacja nosa. - Przodozgryz lub tyłozgryz - Ektropium, entropium; depigmentacja jednej lub obydwu powiek. - Wysokość poza limitem podanym we wzorcu. Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania fizyczne lub psychiczne powinien być zdyskwalifikowany. Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie. Źródło:

BIJOU Zsoszur Wł. hod. Blanco Lobos de la Montanes pierwsza w Polsce suka tej rasy FCI-Standard N° 353 / 10. 04. 2006 CIMARRON URUGUAYO (Cimarrón Uruguayo) POCHODZENIE : Urugwaj. DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA : UŻYTKOWOŚĆ: Doskonały pies pasterski, do polowania na grubą zwierzynę, i stróż. KLASYFIKACJA : Grupa 2 Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła. Sekcja Molosy typu mastyfa. Bez prób pracy. Bez prawa do CACiB. KRÓTKI RYS HISTORYCZNY : Pochodzenie rasy cimarron uruguayo nie jest jasne. Wiadomo, że jej przodkami były psy, przywiezione przez hiszpańskich i portugalskich najeźdźców. Pozostawione w nowym kraju kojarzyły się między sobą i podlegały naturalnej selekcji – przeżywały tylko osobniki najsprawniejsze, najmocniejsze i najbardziej inteligentne. Tak powstała dzisiejsza rasa. Mieszkańcy Urugwaju docenili jej zalety i wykorzystywać poczęli do pilnowania posiadłości i stad swobodnie wypasanego bydła. WAŻNE PROPORCJE : - Wysokość w kłębie do długości = 10 : 11 - Wysokość w kłębie równa wysokości w zadzie. - Kufa tylko trochę krótsza od mózgoczaszki (mierzonej od guza potylicznego do stopu). - Odległość od podłoża do łokcia równa odległości od łokcia do kłębu. WRAŻENIE OGÓLNE: Cimarron uruguayo jest średniej wielkości sprawnym molosem, mocnym, zwartej budowy, o mocnym kośćcu i umięśnieniu. ZACHOWANIE/TEMPERAMENT : Zrównoważony, inteligentny i nadzwyczaj odważny. GŁOWAMÓZGOCZASZKA : Czaszka : Szerokość większa od długości, guz potyliczny trochę zaznaczony. Stop : : Nos: Duży, szeroki. Kufa: Mocna, średniej szerokości, tylko nieznacznie krótsza odczaszki. Wargi: Górna przykrywa dolną, ale nie obwisa. Uzębienie: Szczęki mocne i silne, zęby mocne, równomiernie rozstawione, kompletny zgryz nożycowy: siekacze żuchwy tuż za siekaczami szczęki. Siekacze w równej linii. Policzki: Dobrze rozwinięte, ale nie wystające. Oczy: Średniej wielkości, kształtu migdała, o badawczym wyrazie. Barwy brązowej, w różnych odcieniach odpowiadających umaszczeniu, im ciemniejsze, tym lepiej. Powieki dobrze przylegające i całkowicie zapigmentowane. Uszy: Średniej wielkości, osadzone ani wysoko, ani nisko, trójkątne, zwisające niezbyt blisko policzków. Mogą być przycięte do połowy długości (ale nie więcej), aby miały kształt ucha pumy. Nie dotyczy to krajów, gdzie cięcie jest zabronione. SZYJA : Mocna, dobrze umięśniona, niedługa. TUŁÓW : Linia górna: Wysokość w kłębie taka sama, jak w zadzie. Grzbiet równy lub trochę zapadnięty. Kłąb: Wyraźny. Lędźwie: Krótkie, mocne, lekko wysklepione. Zad: Dostatecznie długi, szeroki, opadający pod kątem 30º do linii poziomej. Klatka piersiowa: Głęboka, sięga co najmniej do łokcia, szeroka i pojemna. Żebra dobrze wysklepione, ale nie beczkowata. Wyraźne przedpiersie. OGON : Gruby, średnio wysoko osadzony. W spoczynku trzymany nisko, sięga łokcia. W ruchu noszony na poziomie grzbietu lub nieco wyżej. KOŃCZYNYKOŃCZYNY PRZEDNIE : Oglądane z przodu proste i równoległe. Łopatka: Wyraźnie skośna. Ramię: Tej samej długości, co łopatka. Łokcie: Nie wykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz. Podramię: Proste, o mocnym kośćcu. Śródręcze: Oglądane z boku lekko nachylone. Łapa: Owalna, palce dobrze wysklepione. Mocne TYLNE : Mocne, dobrze umięśnione, oglądane z tyłu proste i równoległe. Udo : Dobrze rozbudowane. Staw skokowy: Dobrze kątowanie. Śródstopie : Mocne, średniej długości. Łapa: Kocia, o mocnych opuszkach. CHODY : Swobodne, z dobrym wykrokiem i mocnym napędem kończyn tylnych. W ruchu kończyny tylne poruszają się równolegle, ale w miarę wzrastania prędkości coraz bardziej zbieżnie. SKÓRA : Gruba i luźna. SZATA SIERŚĆ : Krótka, gładka, przylegająca, z podszerstkiem. Długi włosdyskwalifikuje. MAŚĆ : Pręgowana lub płowa w różnych odcieniach, z maską lub bez. U psów płowych mogą występować czarne naloty. Białe znaczenia dopuszczalne na szczęce, dolnej stronie szyi, klatce piersiowej, brzuchu i dolnych partiach nóg. WIELKOŚĆ I WAGA Wysokość w kłębie : Psy: 58 do 61cm (tolerancja 2 cm), Suki: 55 do 58cm (tolerancja 2 cm) Waga: Psy : 38 – 45 kg. Suki: 33 – 40 kg. WADY : Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa. - Wargi mocno obwisłe w kącikach. - Zbyt duże podgardle. - Zbyt wyraźne policzki.. - Brak więcej niż dwóch P1. WADY DUŻE: - Białe znaczenia, z wyjątkiem opisanych wcześniej. - Wyraźne odchylenia od podanych proporcji. - Brak dymorfizmu płciowego. - Wielkość poza tolerowanym limitem. WADY DYSKWALIFIKUJĄCE : - Agresja lub wyraźna lękliwość. - Długa sierść. - Maśc inna niż wymienione. - Przodozgryz. - Tyłozgryz. - Wyraźny brak typu. Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany. : Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.

^{Witam. Jakiś czas temu mojemu pieskowi wyrosło coś takiego jak na zdjęciu. Ok. 2 miesiące temu weterynarz powiedział że ktoś mógł go uderzyć bo wygląda jak krwiak i żeby to obserwować, jednak obawiam się ze mógł się pomylić i że może to być coś poważnego. Od tamtego czasu niewiele się zmieniło. G}

zapytał(a) o 16:19 Czy tyłozgryz u psa może się powiększyć? Teraz maluch ma 2msc. Chodzi mi o to czy z czasem może mu zacząć to się jeszcze bardziej powiększyć do tego stopnia, że będzie mu to przeszkadzać w normalnym życiu. Odpowiedzi Amie odpowiedział(a) o 19:40 Jeśli tyłozgryz jest w kłach to prawdopodobne że się jest w przednich zębach i nieznaczny to możliwe, że się skoryguje :) EKSPERTAll Rekin odpowiedział(a) o 21:23 Tak, jak pies rośnie. Uzębienie ustali się gdy pies zakończy wzrost. Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub

Nowe obowiązki sklepów on-line: dyrektywa cyfrowa. W dzisiejszym artykule cyklu nowych obowiązków sprzedawców branży e – commerce chcemy omówić największe zmiany, jakie na polskim rynku wprowadziła implementacja dyrektywy cyfrowej, która obok omówionych w poprzednich artykułach Nowe obowiązki sklepów on-line.

Szczeniak może łatwo wyrosnąć na zepsutego psa, który czasami może być nawet arogancki. A jeśli na to pozwolisz, później nie będziesz w stanie wpływać na charakter swojego zwierzaka. Od tego momentu pies będzie uważał się za głównego w domu, a ty będziesz w jej służbie. Ale nie bój się przed czasem.

APORTOWANIE - praca psa polegająca na odnajdywaniu oraz przynoszeniu przewodnikowi określonych przedmiotów. APRICOT – morelowe umaszczenie sierści. ARLEKIN - typ umaszczenia charakteryzujący się występowaniem czarnych lub szarych łat o nierównych brzegach na białym tle, występujący np. u doga niemieckiego.

W przodozgryzie siekacze żuchwy znajdują się przed siekaczami szczęki. Przodozgryz to częsta wada zgryzu u psów o skróconej kufie (brachycefalicznych), w szczególności u pekińczyków i bokserów. tyłozgryz u psa (tyłożuchwie) – mocne skrócenie żuchwy i cofnięcie się wszystkich zębów żuchwy. Siekacze żuchwy umiejscowione

Reklama. Tyłozgryz to ogólna nazwa stosowana dla dotylnych wad zgryzu, czyli tych odnoszących się do cofnięcia dolnego łuku zębowego w stosunku do górnego. Cechą charakterystyczną jest tutaj powiększenie nagryzu poziomego między zębami siecznymi. Także w rysach twarzy zawsze zauważymy cofnięcie lub wywinięcie wargi dolnej. .

ne8w819xo3.pages.dev/551

ne8w819xo3.pages.dev/56

ne8w819xo3.pages.dev/462

ne8w819xo3.pages.dev/234

ne8w819xo3.pages.dev/564

ne8w819xo3.pages.dev/662

ne8w819xo3.pages.dev/697

ne8w819xo3.pages.dev/191

ne8w819xo3.pages.dev/853

ne8w819xo3.pages.dev/473

ne8w819xo3.pages.dev/627

ne8w819xo3.pages.dev/158

ne8w819xo3.pages.dev/421

ne8w819xo3.pages.dev/303

ne8w819xo3.pages.dev/565

tyłozgryz u psa zdjęcia